شيخ طوسي و ديگران اين دعا را نيز در تعقيب عصر آورده اند:
«اَللَّهُمَّ إِنّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ نَفْسٍ لا تَقْنَعُ وَ مِنْ بَطنٍ لايَشْبَعُ وَ مِنْ قَلْبٍ لا يَخْشَعُ وَ مِنْ عِلْمٍ (عملٍ) لا يَنْفَعُ وَ مِنْ صَلاةٍ لا تُرْفَعُ وَ مِنْ دُعاءٍ لا يُسْمَعُ اَللَّهُمَّ إِنّي أَسْئَلُكَ الْيُسْرَ بَعْدَ الْعُسْرِ وَ الْفَرَجَ بَعْدَ الْكَرْبِ وَ الرَّخاءَ بَعْدَ الشِّدَّةِ اَللَّهُمَّ ما بِنا مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنْكَ لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ أَسْتَغْفِرُكَ وَ أَتُوبُ إِلَيْكَ؛(1)
خداوندا! به تو پناه مي برم از نفسي كه سيري ندارد و از قلبي كه خشوع پيدا نمي كند و از دانشي كه سودي نبخشد و از نمازي كه بالا نرود و از دعايي كه به اجابت نرسد. بار خدايا! از تو مي خواهم كه آساني را بعد از سختي، و گشايش را پس از رنج و مشقت، و فراواني را بعد از تنگي و شدت، برايم قرار دهي، خدايا! هر نعمتي داريم از توست و هيچ خدايي جز تو نيست؛ از تو آمرزش مي طلبم و به سوي تو بازمي گردم.»