دهاتي


من آن دهاتيِ چادرنشين رهگذرِ
هواي پاك و دل انگيز سبز گيلانم
تمام محنت و افسردگيّ من اين است
شبان گلّه ام و ني زدن نمي دانم

هنوز بوي طفيلي ز من نرفته كه عشق
چنان غمي به دلم لاعلاج افتاده
بيا به جاي من اي دل تو ني بزن كه كنون
مرا به صحبت ني احتياج افتاده

بنال در دلم اي ني كه ناله هاي خوشت
به گوش همنفس ايلياتي ام برسد
كسي نگفته كه او شهري است پس تو بنال
كه ناله ات به حبيب دهاتي ام برسد

بنال در دلم اي كه با عزيز دلم
ز روزهاي خوش كودكي سخن دارم
زبان پارس كمي مشكل است و من با او
به لهجه خودمان - گيلكي - سخن دارم

شنيده ام كه عزيزم هميشه با همه هست
به گويش همگان قصه باز مي گويد
به لر لريّ و به تركان، به لهجه تركي
به هر كسي به همان لهجه راز مي گويد

بنال در دلم اي ني كه من ز ناي غمت
نماز را ز مكان بي نياز مي خوانم
وگر تو دم نزني، من فقط به عادت خويش
شبانه در دل گيلان نماز مي خوانم

سپيده مختاري

بازگشت