هر كس كه در نماز به روي و ريا رود
بر پشت بام كعبه به كسب هوا رود

بر عشق، رهروي كه كند عقل اختيار
از خضر بگسلد، ز پي نقش پا رَوَد

تا باز مي كنند نظر، بسته مي شود
از هر دري كه اهل طلب، بي نوا رود

اين قفل وا شود به كليد شكستگي
هر دانه اي كه نرم شد از آسيا رود

بينا كسي بود كه نهد پا به احتياط
در واديي كه كور در او بي عصا رود

خواب غرور، لازم ارباب دولت است
كي تيرگي ز سايه بال هما رود؟

بيرون نرفت سُرمه به شستن ز چشم يار
دود از سياهْ خانه ليلي كجا رود؟

نادان شود ز اهل بصيرت به خاكمان
كوتاه ديدگي اگر از توتيا رود

بي مغز را ز جاي بَرَد گفتگوي پوچ
كاه سبك عنان ز پي كهربا رود

هر كس هر آنچه يافته زين خاك يافته است
از آستان ميكده «صائب»! كجا رود

صائب تبريزي