نوشيدن شراب از گناهان كبيره است و خواندن نماز واجب است و نخواندن آن گناه است. كسي كه آلوده به گناهي شده، دليل نميشود كه نماز نخواند. اشتباه شخص اين بوده كه پنداشته با انجام دادن گناه نميتوانسته نماز بخواند. او ميپنداشته كه اگر نماز بخواند، نمازش باطل است، ولي اين پندار درست نبوده است، بلكه بايستي از اول نماز ميخواند. اگر نماز ميخواند، نمازش صحيح بود، گرچه با خوردن شراب گناه بزرگي مرتكب شده است. در هر صورت فعلاً كه دست از آن گناه بزرگ برداشته، بايد نمازهايش را بخواند. اين كه كسي كه شراب بخورد، تا چهل شبانه روز نبايد نماز بخواند صحيح نيست. بنابراين بايد نمازهايش را بخواند و نمازهاي او صحيح است. با خواندن نماز گناهي مرتكب نشده، بلكه اگر ترك كند، گناه كرده است.

آنچه كه ذهن ايشان را مبتلا به اشتباهات كرده، مطالبي است كه به گوشش خورده كه: هر كس غيبت كند يا شراب بنوشد، تا چهل شبانه روز نمازش قبول نيست. پيامبر (ص) فرمود: هر كس شرب خمر كند، چهل شب نمازش قبول نيست. (1) قبول نبودن با صحيح نبودن بسيار فرق دارد. ممكن است نماز صحيح باشد وظيفه از انسان ساقط شود، ولي قبول نباشد. در اين روايات نگفته نماز اين گونه افراد صحيح نيست، بلكه گفته نمازش قبول نيست. قبولي اعمال شرايطي دارد كه از جمله آنها اين است كه انسان اهل گناه و معصيت نباشد: انما يتقبل الله من المتقين.

پينوشتها:

1 - ميزان الحكمة، عنوان 1126، حديث 5148.













دفتر تبليغات اسلامي