اشياي پيدا شده، در فقه صورتها و احكام مختلف دارند:

الف) داراي قيمت مناسب و نشانه نميباشند و يا نشانه دارند، ولي صاحب آن معلوم نميباشد، مثل يك قوطي كبريت، يا يك عدد مداد و يا مبلغ صد تومان پول؛ در اين صورت يابنده ميتواند آنها را براي خود بردارد و مصرف كند، اگر چه كراهت دارد، ولي حرام نيست .

تحرير الوسيله، ج 2، ص 225، مسأله 6؛ جامع المسائل، استفتاآت آيت الله فاضل، ج 2، ص 415، س 1236؛ استفتاآت آيت الله تبريزي، ص 272، س 1245.

ب) اشياي پيدا شده داراي قيمت مناسب و نشانه ميباشند مانند طلا و ساعت. در اين صورت بر يابنده واجب است تا يك سال آن را اعلان نمايد؛ چنانچه در اين مدت صاحب آن پيدا نشود، بايد با اجازه حاكم شرع، آن را به نيت صاحبش به فقير غير سيد صدقه بدهد.

مجمع المسائل آيت الله گلپايگاني (ره) ج 3، ص 107 تا 110؛ جامع المسائل، استفتاآت آيت الله فاضل، ج 2، ص 413 تا 415.

ج) اشياي پيدا شده داراي قيمت مناسب بوده ولي نشانه ندارند (مثلاً پول زيادي كه هيچ نشانه ندارد) تا بتوان صاحبش را پيدا كرد و شناخت. در اين صورت ميتوان آن را به فقير غير سيد بخشيد.

مجمع المسائل، آيت الله گلپايگاني (ره) ج 3، ص 109، س 10.

د) گاهي برخي از اشياي گمشده مثل ساعت، تسبيح و يا گردنبند ميباشند كه يابنده به منظور اعلان نمودن و پيدا كردن صاحب آن، با خود برميدارد و همراه خود دارد و با آن نماز ميخواند؛ در اين صورت اشكال نداشته و نمازي كه خوانده ميشود صحيح است، ولي اگر بدون قصد پيدا كردن صاحب آنها همراه او باشد، مشكل است .

جامع المسائل، استفتاآت آيت الله فاضل، ج 2، ص 413، س 1229.



دفتر تبليغات اسلامي