اگر اين شخص پس از توبه مجدداً آن عمل زشت را انجام داد، معلوم ميشود كه توبه واقعي نكرده است، چون در توبه حقيقي بايد عزم بر ترك گناه و پشيماني از انجام عمل ناپسند وجود داشته باشد. اگر كسي از گناه گذشته خود پشيمان و در عين حال تصميم بر تكرار آن داشته باشد و يا در صدد جبران آن نباشد اصلاً توبه محقق نشده است.

امام باقر عليهالسلام ميفرمايد: كسي كه به خاطر گناهي طلب مغفرت كند و باز آن را انجام دهد، مانند كسي است كه پروردگارش را مسخره نموده باشد.

اصول كافي، ج 4، ص 168.

سبحه بر كف، توبه بر لب، دل پر از شوق گناه

معصيت را خنده ميآيد ز استغفار ما البته نمازي كه شخص مذكور بعد از گناه به جا ميآورد، از نظر شرعي اشكال ندارد و صحيح است، ولي قطعاً اين نماز شرايط قبولي را ندارد، چون نمازي كه بازدارنده از گناه نباشد، نماز كامل نيست و خداوند عملي را ميپذيرد كه با تقوا همراه باشد.

مائده (5) آيه 27.

نماز واقعي و مقبول آن است كه انسان را از فحشا و منكر باز ميدارد. بين عمل صحيح و عمل مقبول و

مورد پذيرش الهي فاصله بسيار است.



دفتر تبليغات اسلامي