بي نماز از نظر اعتقادي شايد دچار مشكل باشد يا اصلاً خدا را قبول نداشته باشد. از او انتظاري نيست و به كيفر خود مي رسد، امّا كسي كه خود را اهل نماز مي داند و مي فهمد كه حي علي الصلاه يعني لحظه گفتگو و راز و نياز با خدا فرا رسيده، به سوي آن بشتابيد و نماز مايه رستگاري و خوشبختي است و بهترين عمل مي باشد، پس از شنيدن اين نداها چرا بي توجهي مي كند؟ آيا اين عمل بي اعتنايي به نماز و نداي حق تعالي است؟ كسي كه با شنيدن حيّ علي خير العمل به هر كاري مشغول مي شود، بهترين كار نزد او همان است كه به آن مشغول مي باشد.

اميرالمؤمنين(ع) از پيامبر اكرم(ص) نقل كرد كه حضرت فرمود: بندهاي نيست كه به اوقات نماز اهميت دهد مگر اين كه من ضامن مي شوم براي او راحتي هنگام مرگ، برطرف شدن غم و اندوه، و نجات از آتش دوزخ.(5)

پي نوشتها:

1. تفسير صافي، ج 1، ص 370.

2. تفسير قمي، ج 2، ص 444.

3. امالي صدوق، به نقل از لحظات ناشناخته، اثر محمد باقر بني نژاد، ص 24.

4. همان، ص 24؛ وسايل الشيعه، ج 3، به نقل از لحظات ناشناخته، ص 39.

5. بحار، ج 83، ص 9.



دفتر تبليغات اسلامي