بر اساس روايات، وظيفة همسايگان مسجد نسبت به حضور در مسجد بيشتر از ديگران است. علي(ع) فرمود: ليس لجار المسجد صلاه أذا لم يشهد المكتوبه في المسجد أذا كان فارغاً صحيحاً؛[1] اگر همساية مسجد كه فارغ البال و سالم و صحيح است، براي اداي نمازهاي واجب خود به مسجد نيآيد و نمازش را در خانه بخواند، نمازش بي ارزش يا كم ارزش است.

در روايت ديگر فرمود: لا صلاه لجار المسجد ألّا في المسجد ألّا أن يكون له عذرٌ أو به علّه. فقيل: و من جار المسجد يا امير المؤمنين؟ قال: من سمع الندا؛[2] نمازهمساية مسجد در غير مسجد، نماز نيست، مگر اين كه عذري داشته يا بيمار باشد. از حضرت پرسيدند: همساية مسجد كيست؟ فرمود: هر كه صداي اذان مسجد را بشنود.

در روايت ديگر، چهل خانه از هر طرف همسايه هاي مسجد محسوب مي شوند.[3]

امام صادق(ع) فرمود: مساجد از همسايگان خود كه به مسجد حاضر نمي شوند، به خدا شكايت مي كند. خداوند مي فرمايد: به عزّت و جلالم! نماز آنان را قبول نمي كنم و رحمت من شامل حال آنان نمي شود و در بهشت وارد نخواهند شد[4]. باز فرمود: سه چيز به سوي خدا شكايت مي كنند:

1ـ مسجدي كه اهل محل در آن نماز نمي خوانند.

2ـ عالمي كه بين افراد جاهل قرار گرفته (و از او استفادة علمي نمي برد).

3ـ قرآني كه در خانه غبار گرفته و كسي از اهل خانه آن را نمي خواند و تلاوت نمي كند.[5]

نمازي كه همساية مسجد در خانه مي خواند، صحيح است، گر چه بر اساس روايت مذكور آن نماز قبول نيست يا كامل و باارزش نيست. در توضيح المسائل آمده است: حاضر نشدن به نماز جماعت از روي بي اعتنايي جائز نيست و سزاوار نيست كه انسان بدون عذر نماز جماعت را ترك كند. مستحب است انسان صبر كند كه نماز را به جماعت بخواند و نماز جماعت از نماز اوّل وقت كه فرادا يعني تنها خوانده شود، بهتر است. نيز نماز جماعتي را كه مختصر بخوانند، از نماز فرادا كه آن را طول بدهند، بهتر مي باشد.[6]

[1] بحارالانوار، ج83، ص354.

[2] همان، ص379.

[3] همان، ج84، ص3.

[4] همان، ج83، ص348.

[5] همان، ص385.

[6] توضيح المسائل مراجع، ج1، مسئله هاي 1401 و 1402.



دفتر تبليغات اسلامي