نماز در هيچ حالي از انسان زنده و بالغ و عاقل ساقط نمي شود مگر در مواردي كه انسان بي هوش يا خواب باشد يا زني در ايام عادت ماهيانه يا ايّام نفاس باشد. در بقية حالات حتي اگر انسان بيماري سخت و شديدي داشته باشد و حتي روي تخت بيمارستان نتواند تكان بخورد، بايد نمازش را بخواند. عذرهايي از قبيل نجس بودن بدن يا ... باعث سقوط نماز نمي شود. اگر انسان توان ايستادن داشته باشد، بايد نماز را ايستاده بخواند. اگر نمي تواند، بايد نشسته نماز بخواند و اگر نمي تواند، بايد خوابيده نماز بخواند. اگر نمي تواند حرف بزند، بايد با اشاره نماز بخواند.[1]

شخصي كه ايستاده نمي تواند نماز بخواند، بايد نشسته نماز بخواند. ركوع در نماز نشسته به اين شكل است كه سر را تا مقابل زانوها يا تا مقداري كه مي تواند، خم ميكند و ذكر ركوع را مي گويد و بعد مي نشيند و سر به سجده مي گذارد و نماز را ادامه مي دهد. اگر نمي تواند سر را به آن اندازه خم كند، به هر اندازه كه مي تواند، خم كند و اگر اصلاً نتواند خود را تكان دهد، بايد با اشاره ركوع به جا آورد.











[1] توضيح المسائل مراجع، ج 1، مسئلة 970 و 971.



دفتر تبليغات اسلامي