يكي از واجبات قرائت، طمأنينه واستقرار است. طمأنينه به معناي سكون و آرامش است است واستقرار به معناي قرار و بي حركت بودن و عدم لرزش و اضطراب است، يعني نمازگزار بايد در حال خواندن حمد و سوره بدنش حركت نكند.(1)

مراد از استقرار و طمأنينه در حال قرائت، استقرار و طمأنينه عرفي است، نه حقيقي. حركت و لرزه كم، مضرّ نيست. بنابراين، گر حركت به صورتي نباشد كه منافات با استقرار و طمأنينه و آرامش عرفي بدن نمازگزار داشتهب اشد، نماز صحيح است، اما اگر حركت شديد باشد و تكاني كه به هنگام خستگي در نگام قرائت به پاها ميدهد زياد باشد، به طوي كه عرفاً آرامش و قرار نداشته باشد، نماز صحيح نيست، مگر در حال ضرورت و تنگي وقت.(2) البته اگر در حال خواندن ذكر و قرائت نباشد، اصلاً اشكال ندارد.

تكان دادن و جابه جا كردن پا هنگام خستگي در بين نماز واجب اگر بخواهد صورت گيرد، بايد ذكر و قرائت را قطع كند و خود را جابه جا كند، سپس به قرائت ادامه دهد.

در نماز مستحبي هم كه در حال آرامش و ايستاده خوانده مي شود، بايد اين مسئله را رعايت كرد؛ بلي اگر كسي نماز مستحبي را در حال راه رفتن بخواند، طمأنينه و آرامش شرط نيست و نماز با حالت غيز طمأنينه صحيح است.(3)

پي نوشتها:

1. حضرت آيت اللَّه فاضل، جامع المسائل، ج 2، ص 91، س 275.

2. همان، ص 92، ص 276.

3. توضيح المسائل مراجع، ج 1، مسئله 781.



دفتر تبليغات اسلامي