الف)مواردي كه در علاقهمندي انسان به نماز موثر است، به طور

اختصار عبارت است از:

1. شناخت نسبت به نماز و اهميت آن;

2. شناخت و توجه كافي نسبت به معبود و اين كه در نماز با چه كسي سخن

ميگوييم;

3. پرهيز دادن ذهن، فكر، انديشه و قلب از اشتغال به دنيا و مسائل مادي;

4. داشتن دقت لازم نسبت به مقدمات نماز; مثلا وضوي با معنويت، انجام

مستحبات چون اذان و اقامه، انتخاب مكان مناسب كه دور از جاهاي شلوغ و پر و

صدا باشد، انجام دادن نماز در وقت فضيلت و...;

5. حتي الامكان نماز را به جماعت يا در مساجد خواندن;

6. حتي الامكان ذهن و قلب را از تعلقات دنيا ونفس بيرون آوردن;

7. همواره عاشق معبود خويش بودن;

8. با قاطعيت تمام توجه خود را به سوي پروردگار معطوف كردن;

9. هنگام نماز توجه به هيبت و عظمت خداوند و ضعف و بيچارگي خود داشتن

و توجه به اين كه در مقابل چه شخصيت با عظمتي ايستادهاست;

10. مطالعه در نحوهوكيفيت عبادات ائمه(ع);

11 ؤ رعايت نظافت ظاهري و باطني،

12 ؤ حضور قلب داشتن.

اگر چندين بار در روزها و شبهاي متوالي اين كار را انجام دهد تا ذهنش عادت

كند، كم كم به نماز واقعي انس گرفته و بعدها به كمتر از آن رضايت نخواهد داد.

ب) به نظر ميرسد ما وقتي با نماز انس ميگيريم كه نخواهيم فقط وقت نماز

بنده خدا باشيم و در ساير اوقات بنده هوا و هوس و دنيا. اگر در اوقات ديگر

شبانه روز هم در ارتباط با خدا بوديم و در فضاي عبوديت خدا نفس كشيديم و

گام برداشتيم، با نماز هم سنخ و مانوس خواهيم بود; چرا كه در اوقات ديگر هم

مشغول عبادت وارتباط با خدا به وسيله انجام دادن واجبات و ترك محرمات و

پرهيز از غفلتها هستيم و آنها هم خود نوعي نماز است.


ستاد اقامه نماز