پس از پذيرش اسلام و قرآن به عنوان دين و

كتاب الهي درمييابيم كه در قرآن و نيز كلمات انبياي

الهي و پيشوايان تاكيد وافري بر اقامه نماز شده

است. همچنين نماز داراي جايگاه ويژهاي در اديان

الهي است و در طول تاريخ قرآن داراي سيستمي

ترتيبي جهت نيل آدمي به مراتب كمال است كه از

جمله آنها اقامه نماز ميباشد. محور تربيت و تعالي

انسان در مكتب اسلام با توجه به خداوند و در نظر

گرفتن موقعيت او و نيز جايگاه خود انسان ميسر

است. اين توجه با نماز حاصل ميشود. نماز و نه

هيچ عبادت ديگري براي خداوند سودي به همراه

ندارد و اگر هيچ كس در تمامي هستي سر بر آستان

او نسايد بر دامن كبريايي او گردي نمينشيند. ولي

غفلت انسان از خداوند زمينه سقوط وي به

پستترين درجات را فراهم ميكند. حال آن كه ياد

خداوند او را بر طريق مستقيم نگاه ميدارد و در

طوفان حوادث زندگي و فراز و نشيب آن دست او را

ميگيرد. اگر بخواهيم نقش نماز را در طول زندگي به

چيزي تشبيه كنيم بايد بگوييم: نماز همانند

چراغهايي نوراني در مسيري تاريك و ظلماني و پيچ

در پيچ است كه انسان را به پيمودن راه اصلي و

منحرف نگشتن و اسير غول بيابان نشدن دعوت

ميكند. اين چراغها بايد همواره روشن باشد وگرنه

آدمي ممكن است در مرحلهاي به بيغولهاي بيفتد و

چه بسا بازگشت از آن ميسر نباشد. فلسفه اصلي

نماز و ديگر عبادات همين نمييابد. البته آنچه گفته

شد صرفا ترسيم كلي از مسايل بود. براي پيبردن به

عمق هر يك از موارد فوق بايد به سيري فكري در

آن پرداخت و در اين زمينه از پرسش مطالعه و تفكر

مداوم سود برد.

براي آگاهي بيشتر ر . ك : 1 - ((آداب الصلاه))

ميرزا جواد ملكي تبريزي


ستاد اقامه نماز