مقررات ديني قطعاً براساس مصالح و مفاسده يي بوده است. لازم نيست ما از تمام مصالح و مفاسد احكام شرعي آگاه باشيم; زيرا اندايشه بشري نارسا و كوتاه است و نمي تواند به درستي مصالح و مفاسد احكام را ارزيابي كند. با توجّه به اين مطلب وقتي از قرآن و احاديث - كه دو منبع اساسي براي استنباط احكامند - به دست آورديم كه حكم قصر (شكتن) نماز حكمي ابدي است و اختصاصي به زمان خاصّ ندارد، درمي بينيم كه اين حكم تنها به دليل ناراحتي و رنجي كه در سفرهاي قديم بوده تشريع نشده است، بلكه مصالح ديگري نيز در كار بوده است . شايد يكي از مصالح اين باشد كه انسان معمولاً در سفر - حتي اگر وسايل سفرش كامل باشد - داراي فراغت كامل نيست. همين تفاوت كه ميان سفر و بودن در وطن است ممكن است در تشريع حكم مذكور دخالت داشته باشد.
 
( بخش پاسخ به سؤالات )


ـ122ـ


تبيان