جواني كه با مسايل فرهنگي و قرآن و دعا و نماز سر و كار دارد، بيشتر ارزش دارد يا كسي كه با انواع گناهان و فساد اخلاقي آلوده است؟


انسان سالم و متعادل از ديدگاه اسلام، كسي است كه به مقتضاي فطرت حركت كند و از تندروي و كندروي يا افراط و تفريط دور باشد.

گناه يا نافرماني خدا كه در نتيجه به هم خوردن اعتدال روحي است، نوعي بيماري است.

قرآن كريم با همين ديدگاه در مورد منافقان خدعهگر و فاسق ميفرمايد: في قلوبهم مرض.(1)

حضرت علي(ع) فرمود: الذنوب الدّاء و الدواء الاستغفار؛ گناهان بيماري است و داروي آن استغفار است.(2)

به اين ترتيب گناهان در رديف بيماري قرار دارد و نيازمند دارو و درمان است.

بديهي است انسان سالم و متعادلي كه براساس فطرت خويش با خدا و قرآن ارتباط دارد و از طريق عبادت و تقويت بنيه علمي و فرهنگي خود و خدمت به بندگان الهي ميخواهد به خدا تقرّب پيدا كند، ارزشمندتر از انسان بيماري است كه به ويروس گناه مبتلا است.

از طرفي كسي كه گناه ميكند و با توبه آن را جبران نميسازد، از نظر قرآن فاسق است و فاسق با مؤمن يكسان نيست.

در يك جمله قرآن مجيد ملاك برتري را تقوا و خويشتن داري ميداند. كسي كه به گناه آلوده است، از اين امتياز بي بهره است اما كسي كه به وظيفه عبادي و اجتماعي خود عمل ميكند و به زيور تقوا آراسته است، بر فاسق برتري دارد.

تذكر لازم: صرف ارتباط با قرآن و دعا و نماز معيار جامع براي انسان كامل نيست بلكه معيار، ايمان و عمل صالح است. اگر كسي همراه با دعا و نماز به دستورهاي دين عمل نمايد و پايبند مقررات اسلامي باشد، مؤمن واقعي است و مؤمن قابل مقايسه با فاسق نيست.

پينوشتها:

1 - بقره (2) آيه 10. اين تعبير را قرآن كريم در سوره احزاب، آيه 32 در مورد آلوده دامان و چشم چرانهاي بي عفت نيز به كار برده است.

2 - غررالحكم، ج 2، ص 72.



دفتر تبليغات اسلامي

بازگشت