اختلاف موجود بين شيعه و سني در محل سجده، بر سر اين است كه سجده بر چه چيزهايي جايز است؟ نظر شيعه به استناد سنت پيامبر(ص) جواز سجده بر زمين و روييدني هاي نهايي آن است (غير از آنچه پوشيده و يا خورده شود) و مهر هيچ موضوعيتي ندارد؛ بلكه صرفاً براي سجده بر خاك درست شده است؛ ولي اهل تسنن سجده بر چيزهاي ديگر را جايز مي دانند. روايات موجود در كتب فريقين، دلالت بر سجده پيامبر(ص) بر خاك و حصير مي كند و اين رويه بعداً نيز معمول گرديده است. حتي امام محمد غزالي از برخي عرفاي اهل سنت نام مي برد كه هميشه بر خاك سجده مي كردند. در سيره خلفا نيز خلاف اين موضوع نقل نشده است. براي آشنايي بيشتر رجوع كنيد به: مقاله برگرفته از كتاب «شيعه پاسخ مي دهد» نوشته: سيد رضا حسيني نسب. در مورد تكتف در نماز نيز ادله تاريخي نشان مي دهد كه تا پيش از خلافت عمر، نماز بدون تكتف خوانده مي شد. خليفه دوم در جنگ با ايرانيان از شيوه احترام گذاري مردم ايران نسبت به شاهان خوشش آمد و گفت: خداوند از هر كس بيشتر شايسته تكريم است. از همين رو دستور داد كه در نماز به صورت متكتف نماز بخوانند. اين مسأله از آن روز مورد قبول برخي از مسلمين قرار گرفت كه براي خلفاي راشدين بعداز پيامبر(ص) حق تشريع قائل بودند و سيره آنان را همچون سنت پيامبر پاس مي داشتند؛ ليكن شيعه اساساً چنين اعتقادي را برنمي تابد. افزون بر آن بسياري از اهل تسنن مانند شافعي ها، تكتف در نماز را واجب نمي دانند. نكته اي كه جاي بسي شگفتي دارد اين است كه شخص مورد نظر مي گويد: حضرت علي(ع) دست بسته و بدون مهر پشت سر سه خليفه مي ايستاد. در حالي كه هيچ مدرك تاريخي دلالت بر دست بسته نماز خواندن آن حضرت ندارد. از نظر سجده هم اساساً آن حضرت بر خاك سجده مي كردند و انس آن حضرت با خاك و تربت چنان زياد بود كه «ابو تراب» لقب يافت. پس چنان كه يادآور شديم، مهر اصلاً موضوعيت ندارد.

مركز فرهنگي نهاد رهبري در دانشگاه ها