با اين كه گفته مي شود كه حضرت علي ( عليه السلام ) در حال نماز تير از پايشان كشيدند و متوجّه نشدند چگونه ممكن است در حال نماز به سائل توجه كرده و انگشتر به او انفاق كرده باشد ؟


صحيح است كه به طور عادي و طبيعي حضرت علي ( عليه السلام ) در حال نماز چنان حضور قلبي داشت كه به هيچ كس و هيچ چيز توجه نمي كرد و هيچ چيز مانع وي از توجه به خدا نبود ولي اين بدان معني نيست كه توجه كردن به چيز ديگر به ويژه در صورتي كه مقدّمه براي يك عبادت باشد براي او محال و غير ممكن باشد .
بنابراين اشكالي ندارد كه خداوند متعال با اين كه آن گرامي در حال نماز قلبش كاملاً متوجّه به خدا بوده براي اين كه درك فيض عبادتي بزرگ را كه دادن زكوه در حال نماز به آن مرد سائل است بنمايد قلب او را متوجّه به خواسته سائل سازد تا با دادن زكوة آيه اي در شأن وي نازل كند و در شرايط عادي گرچه معمولاً چنين توجهي براي وي اتّفاق نمي افتد امّا اگر خداي مقلب القلوب براي دست يافتن به آن فضيلت قلب وي را به سؤال آن شخص متوجه ساخته باشد اشكالي نخواهد داشت .
در ضمن امام ( عليه السلام ) فقط به فرمان خدا عمل مي كند . آن جهاد و زخمي شدن اطاعت فرمان خدا بد . نماز هم فرمان خدا و پاسخ به فقير هم پاسخ خداست . زيرا حديث داريم كه صداي فقير صداي خداست .
بنابراين هر دو كار يكي بوده .

موسسه در راه حق

بازگشت