كافر در اصطلاح به كسي گفته ميشود كه منكر خدا و يا پيامبر باشد و به غير او كافر گفته نشده است، در عين حال در بحث نجاسات در كتابهاي فقهي پس از حكم نجاست، چنين كافري اضافه شده است كه اگر كسي منكر ضروري دين مانند نماز و روزه باشد و چنانچه بداندكه انكار واجب، به انكار خدا يا توحيد و نبوت بر ميگردد، حكم نجاست را دارد.(1)

از اين حكم بر ميآيد كه آنچه موجب نجاست اين شخص شده و احياناً حكم كافر را دارد، دو چيز است: يكي منكر بودن نماز و روزه و واجبات، و ديگر به جهت برگشتن انكار واجبات، به انكار خداوند؛ بنابراين اگر فرض شود كسي كه ايمان به خدا و پيامبر دارد، عمداً نماز نخواند، نميتوان به او كافر اطلاق كرد، مگر با وجود آن دو شرط كه در واقع كافر همان كسي است كه منكر خدا و پيامبر است.

اما اگر بگوييم كسي كه نماز را عمداً ترك ميكند، در صدر انكار نماز است، نه صرفاً بي مبالاتي نسبت به آن و توجه به اين نكته دارد كه انكار نماز به انكار حكم پيامبر، در نتيجه به خود پيامبر بر ميگردد و با اين حال نماز را انكار كند، چنين كسي با كافر تفاوتي ندارد.

پي نوشتها:

1. توضيح المسائل مراجع، ج 1، ص 84.



دفتر تبليغات اسلامي