نماز از فروع دين است و يكي از مهم ترين واجبات الهي است كه هر مسلمان بايد بدان اهميت ويژه بدهد و آن را در مواقع مشخصي به جا آورد. احكام نماز در رساله هاي عمليه بيان شده است. بيان احكام نماز در رساله هاي عمليه براي اين استكه نمازگزاران نمازشان را طبق مسائل انجام دهند تا صحيح باشد. اگر تمامي احكام نماز در رساله ها آمده، صرفاً براي آگاهي نمازگزاران است. از جملة مسائل، احكام شكيات نماز است. اين كه مراجع عظام تمامي احكام شك را در رساله آوردهاند،به جهت اين است كه اگر فردي از نمازگزاران دچار يكي از شك ها شد، وظيفه اش را بداند. دانستن آن ها شك برانگيز نيست، چون بسياري تمامي احكام شكيات را مي دانند، ولي باعث شك كردن آنان در نماز نمي شود. اگر زياد شك ميكنيد، به خاطر كثرت مسائل شكيات نيست. هر كس شك مي كند، ممكن است شكش منشأ ديگري داشته باشد، مثلاً يا حواسش پرت است، يا اعصابش در هم و برهم است، يا افكار مختلف در نماز به سراغ او مي آيد. افرادي كه زياد شك مي كنند، بايد نكاتي را مراعات كنند تا از زياد شك كردن در امان باشند:

1ـ سعي كنند نمازشان را در مسجد و با جماعت بخوانند.

2ـ قبل از نماز، افكار مختلف را از ذهن خود دور كنند، مثلاً قبل از نماز مقداري مناجات كنند، نماز مستحبي بخوانند، قرآن تلاوت كنند تا از هجوم فكرهاي انحراف راحت شوند.

3ـ به معناي الفاظ و جملات نماز دقّت كنند و نمازشان را با حال و هواي معنوي بخوا[نند. البته گاهي ممكن است شك در نماز عوامل ناشناخته اي داشته باشد و ربطي به حواس پرتي و ... ن]داشته باشد. نه لزوماً شك زياد دليل عدم حضور قلب است و نه شك نكردن دليل بر حضور قلب.



دفتر تبليغات اسلامي