خودباختگي از بدترين دردهايي است كه گريبانگير انسان مي شود. اگر انسان قدر خود را نداند,ارزش ندارد. به تعبير قرآن اگر انسان خود را ببازد, مانند قمار بازي است كه تمام اموالش را باخته است و ديگر هيچ ندارد و در مرحلهء آخر خود را هم مي بازد:

خود را باختند>.

خود باختگي در دوري از خدا است . انساني كه از خدا غافل است , در خسران به سر مي برد.

اگر انسان از خدا غافل بشود, از خود هم غافل مي شود; مثلاً انساني كه دزدي مي كند و داخل خانهء مردم مي شودو اموال را به غارت مي برد, خود را مي بازد و جانش را در خطر مي اندازد و هويت خود را از دست مي دهد و همه ءگناهان همين پيامد را دارند و هويت انسان را عوض مي كنند. به ظاهر او را انسان مي بيني , اما در باطن درنده و حيوان خطرناكي است كه بايد از او پرهيز كنند. علي 7تعبير جالبي دربارهء معاويه دارد:

پاك كنم تا ناخالصي ها بيرون آيد>.

انسان در اثر غفلت از خدا و دوري از معنويات و فرورفتني در گناهان , هويت خويش را از دست مي دهد و لذادر روايات آمده است كه پيامبر فرمود: .(1)

در مقابل خود فراموشي و غفلت از خدا, ذكر است . ذكر يعني توجه قلبي به خدا, و چون نماز بهترين ياد خدا است , انسان در نمازي كه با حضور قلب و معرفت باشد, خود را پيدا كرده و به خود واقعي دست مي يابد ووقتي خود را يافت و به حقيقت خود توجه كرد, هويت انساني خود را پيدا مي نمايد و به تمام معنا انسان مي شود, اماانسان هايي كه در گناه و شهوت و غفلت غوطه ور هستند, گرچه به ظاهر انسان اند, ولي در حقيقت همان گونه كه درروايت پيامبر6آمده بود, از انسانيت به دورند.

(پـاورقي 1.بحارالانوار, ج 7 ص 89





دفتر تبليغات اسلامي