سالت در نماز معلول عوامل متعددي مي تواند باشد كه مهم ترين آنها غفلت از خداوندي است كه در نماز با او سخن مي گوييم. اصولاً نماز براي توجه به حق است {/B«وَ أَقِمِ اَلصَّلاةَ لِذِكْرِي»{w9-12w}{I20:14I}/} و ياد خداوند در نماز در صورتي امكان پذير است كه غفلت از خداوند بر دل انسان مستولي نباشد. غفلت از خداوند نيز به دليل توجه انسان به غير خدا است. كسي كه به غير خدا متوجه است وقبله جان و دل او غير خدا است نمي تواند به خدا توجه داشته باشد و خداوند هم براي انسان دو قلب قرار نداده است تا با يكي به خدا توجه و با يكي به غير خدا {/B«ما جَعَلَ اَللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَيْنِ فِي جَوْفِهِ»{w1-8w}{I33:4I}/} اين عامل اصلي كسالت در نماز است. در كنار اين عامل اصلي عوامل ديگري مانند خوردن لقمه حرام يا شبهه ناك و امثال آن هم مؤثر است. براي اين كه انسان در نماز توجه پيدا كند لازم است به حقيقت نماز كه سخن گفتن با خداوند متعال است توجه پيدا كند. اگر عظمت كسي كه با او سخن مي گوييم بر ما معلوم باشد نمي توانيم به او توجه نكنيم و اين در گفتگوهاي معمولي هم قابل مشاهده است. شما هنگامي كه با رئيس دانشگاه سخن مي گوييد آيا مي توانيد در حال سخن گفتن با او به غير اومتوجه باشيد و صورت از او برگردانيد؟ در نماز هم حقيقت انسان كه قلب اوست بايد متوجه حق باشد و انسان متوجه به حق نمي تواند صورت جان خود يعني قلب را متوجه غير او كند؛ و اين نياز به تمرين دارد. در حديث وارد شده است كه اگر نمازگزار بداند كه با چه كسي سخن مي گويدو مورد توجه چه كسي قرار دارد هرگز نماز خود را به پايان نخواهد بُرد.

مركز فرهنگي نهاد رهبري در دانشگاه ها