نماز شب و عبادات ديگر هدف و فلسفه اي دارند كه اگر انسان به آن بي توجه باشد نصيبي از آن نمي برد. نمازهاي واجب هم چنين است و اگر انسان شرايط باطني عبادات را رعايت نكند، بهره لازم از عبادت را نخواهد برد. سخن حضرت علي (ع) مربوط به كساني است كه شب زنده داري مي كنند و خود را در رنج و مشقت عبادت قرار مي دهند، اما از روح عبادت غافلند. عبادات آنها به جاي اين كه در روحشان خشوع و خضوع و كمالات ديگر را به وجود آورد، عجب و غرور و رذايل ديگر را ايجاد مي كند. چنين عبادتي قطعاً جز خستگي نتيجه اي ندارد، اما نبايد اين روايت شما را از انجام نماز شب باز دارد و نا اميد كند؛ بلكه فقط هشداري است كه انسان مراقب باشد عبادتش داراي باطن باشد و روح عبادت را دريابد و عبادتش همراه با خشوع و حضور قلب باشد. در اين صورت قطعاً مصداق اين حديث واقع نمي شود، بلكه مصداق اين آيه شريفه قرار مي گيرد: «{/Bوَ مِنَ اَللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَكَ عَسي أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقاماً مَحْمُوداً{w1-13w}{I17:79I}/}». نماز شب اگر با حضور قلب باشد در نهايت مقام محمود را در پي خواهد داشت كه منتهاي آرزوي سالكان طريق حق است.

مركز فرهنگي نهاد رهبري در دانشگاه ها