در نهج البلاغه خطبه​اي هست كه دربارة نماز، زكات، و اداء امانت بحث كرده است. پس از توصيه و تآكيدهايي دربارة نماز ، مي فرمايد:
«وَاِنَّها لَتَحُتُّ الذُّنوبَ حَتَّ الْوَرَقِ وَ تُطْلقُها اِطْلاقَ الرَّبَقِ وَ شَبَّهَها رَسولُ الله(ص) بالْحَمَّةِ تَكونُ عَلي بابِ الرَّجُلِ فَهُوَ يَعْتَسِلُ مِنْهافِي الْيَوْمِ وَاللَّيْلَةِ خَمْسَ مَرّاتٍ، فَما عَسي اَنْ يَبْقي عَلَيْهِ مِنَ الدَّرَنِ؟» (نهجالبلاغه، خطبه 190)
[نماز، گناهان رامانند برگ درخت ميريزد وگردنها را از ريسمان گناه آزاد مي سازد. پيامبر خدا، نماز را به چشمة آب گرم كه بردرخانة شخص باشد روزي پنج نوبت خود را در آن شستشو دهدتشبيه فرمود. آيا با چنين شستشوها چيزي ازآلودگي بربدن باقي مي ماند؟]

تبيان