آنچه نقل شده، به صورت دقيقتر چنين است: حضرت عيسيغ، پس از رحلت مادر گراميش، او را در عالم رؤيا ديد و پرسيد: مادر! آيا هيچ آرزويي داري؟ مادر پاسخ داد: آري! آرزويم اين است كه در دنيا ميبودم و شبهاي سرد زمستاني را با مناجات و عبادت در درگاه خدا به بامداد ميرساندم و روزهاي گرم تابستان را روزه ميگرفتم.(قصههاي قرآن، محمد محمدياشتهاردي، ص 452، مؤسسه انتشارات نبوي.)

در روايت مشهوري از پيامبر گرامي اسلامميخوانيم: افضل الاعمال احمزها(بحارالانوار، علامه مجلسي، ج 70، 191.) يعني عبادتي كه با مشقّت و دشواري همراه باشد، از ارزش و اجر بيشتري برخوردار است. فرمايش حضرت مريمنيز اشاره به همين نوع رياضت است نه رياضتهاي خاصّي كه در برخي مكاتب و فرقههاي باطل مرسوم است و اساساً شريعت مقدّس اسلام تنها برخي رياضتها را تأييد كرده و حتي آنها را اگر براي بدن زيانآور باشند، ممنوع نموده است، مانند روزه گرفتن كه اگر براي كسي مضر تشخيص داده شده، گرفتن روزه بر او واجب و گاه جايز نيست.(ر.ك: توضيح المسائل مراجع، مسألة 1725ـ1729.)



فرهنگ ومعارف قرآن