چنين فردي بايد پانزده سال نماز و پانزده ماه روزه قضا كند و انجام دهد. نمازها و روزه ها را كم كم به جا بياورد. بهتر است كه در وصيّت نامه خود بنويسد: چنانچه از نماز و روزه هاي فوت شده، چيزي باقي ماند و نتوانست به جا آورد، پس از مرگش قضا كنند.

نيز اگر مي دانست روزه واجب است و روزه خواري حرام است، بايد براي روزه هايي كه خورده، كفاره نيز بدهد. كفاره روزه خوردن عمدي براي يك روز اين است كه: شصت فقير را سير كند يا به هر كدام يك مدّ كه تقريباً ده سير (750 گرم) است، طعام، يعني گندم يا جو و مانند اين ها بدهد، يا دو ماه روزه بگيرد كه بايد سي و يك روزش را پشت سر هم بگيرد. اگر اين ها برايش ممكن نباشد، هر چند مدّ كه مي تواند، به فقير طعام دهد. اگر اين را هم نمي تواند، بايد توبه و استغفار كند، اگر چه مثلاً يك مرتبه بگويد: استغفرالله. احتياط واجب در اين صورت آن است كه هر وقت بتواند كفاره را بدهد.(1)

پي نوشت ها:

1. امام خميني، توضيح المسائل، مسئلة 1660.



دفتر تبليغات اسلامي