به عقيده ما شيعيان امامت علي(ع) به دستور خدا بوده و آياتي از قرآن به آن دلالت دارد. آيه انما وليكم الله و رسوله و الذين آمنوا الذين يقيمون الصلوة و يؤتون الزكوة و هم راكعون(1) در مورد اميرالمؤمنين (ع) است كه در حال ركوع به فقير انگشتر را هديه كرد. مضمون آيه اين است كه فقط ولي و رهبر شما خدا و رسول و مؤمناني هستند كه نماز بر پا ميدارند و در حال ركوع زكات ميدهند.

آيه ديگري كه دلالت بر امامت اميرالمؤمنين(ع) دارد، آيه اكمال دين است: اليوم اكملت لكم دينكم و أتممت عليكم نعمتي و رضيت لكم الاسلام دنيا(2)؛ كه در غدير خم بعد از نصب اميرالمؤمنين به امامت نازل شد. يعني بانصب امامت دين كامل شد.

دانشمندان و مفسران قرآن كريم حدود سي آيه در فضيلت و امامت امامان مخصوصاً علي(ع) ذكر كردهاند (3). غير از آيات قرآن سفارشهاي پيامبر(ص) راجع به علي(ع) و نصب او براي امامت فراوان است، كه بسياري از عالمان اهل سنت آنها را نقل كردهاند، ولي اهل سنت آيات قرآن و بسياري از روايات را توجيه و طور ديگري معنا ميكنند، مثلاً آيات ولايت را به معناي دوستي ميگيرند و آيه اكمال دين را در مورد امامت نميدانند. حديث غير (من كنت مولاه فهذا علي مولاه) را به معناي دوستي ميگيرند و ميگويند پيامبر گفته: هر كس مرا دوست دارد، بايد علي را دوست بدارد. اهل سنت ميگويند ما نيز علي(ع) را دوست داريم.

ما در جواب آنان ميگوييم: اگر پيامبر در غديرخم هزاران نفر را در آفتاب سوزان حجاز ساعتها نگه بدارد و بخواهد به مردم بگويد علي را دوست بداريد، با عقل سليم سازش ندارد. پس حتماً براي امر مهم امامت و ولايت بوده است.

پي نوشتها:

1 - مائده (5) آيه 55.

2 - همان، آيه 3.

3 - پيام قرآن، ج9، ص 177.



دفتر تبليغات اسلامي