مخلوق با خالقش به وسيله دعا مرتبط ميشود. نماز كه بهترين وسيله تقرب و ارتباط با خدا و عمود دين است، نوعي دعا محسوب ميشود. انسان اگر چه هر زماني كه بخواهد، ميتواند دعا كند، زيرا خالق هستي، موجودي مطلق و خارج از مكان و زمان است، اما چون انسان موجودي محدود و زماني است، پس در انجام بعضي واجبات چون نماز، روزه و... محتاج ساعت و زمان خاص است. پس زمان براي اداي تكليفش نقش مؤثري دارد. خدا در پنج وقت خاص، از انسان دعايي به نام نماز خواسته است. پس حتما در اين ساعات عنايت خاصي نهاده شده است كه خدا برپايي نماز در آن اوقات را واجب كرده است. ساير دعاها نيز ميتواند اين گونه باشد و اين گفتار مؤيد به كلام معصومان(ع) كه به نمونههايي از آن اشاره ميشود:

1 - رسول خدا(ص) فرمود: بهترين وقتي كه خدا را ميخوانيد، سحر گاهان است.(1)

2 - امام باقر(ع) فرمود: خدا از ميان بندگان مؤمن خود بندگاني را كه بسيار دعا ميكنند، دوست دارد. پس بر شما است كه از هنگام سحر تا برآمدن آفتاب دعا كنيد. زيرا اين هنگامي است كه درهاي آسمان باز و روزيها تقسيم و حاجتهاي بزرگ روا ميشود.(2)

3 - امام صادق(ع) فرمود: دعا در چهار جا به اجابت ميرسد. در نماز وتر، بعد از سپده دم و بعد از ظهر و بعد از مغرب.(3)

4 - اميرالمؤمنين(ع) فرمود: دعا را در چهار جا غنيمت بشماريد:

1 - وقت قرائت قرآن، 2 - گفتن اذان، 3 - وقت آمدن باران، 4 - هنگام برخورد كردن دو صف (مؤمنان و كفار). وقتهاي ديگري نظير آن چه در كلام گوهر بار معصومان(ع) آمده، براي دعا كردن معين شده است.

دعا آداب و شرايط ويژه ديگري هم دارد كه در صورت فراهم شدن تمام شرايط اگر باز به اجابت نرسد، به خاطر مصلحتي است كه شايد در جهان ديگر ثمر بخشد.

پي نوشتها:

1 - اصول كافي، ج 4، ص 227.

2 - همان، ص 228.

3 - همان، ص 226، حديث 1.





دفتر تبليغات اسلامي