داود عليه السلام و نماز
داود فرزند ايشا و پدر سليمان از پيامبران بني اسرائيل كه به سال 1086 يا 1071 قبل از ميلاد در بيت لحم بزاد. صد سال زندگي كرد و چهل سال سلطنت نمود و از شامات تا بلاد اصطخر، قلمرو سلطنتش بود.
از مشخصات بارز اين پيامبر برگزيده ي خدا اينكه وي مانند پسرش سليمان، پيامبري و سلطنت را جمع داشت. وي پيغمبر شمشير بود. پيش از نيل به مقام نبوت و در آغاز جواني، به نيروي شجاعت و ايمان، جالوت را كه فرمانده ي لشكر دشمن بني اسرائيل بود به قتل رساند. وي مقام خلافةالله داشت. خداوند علم قضاوت و سمت داوري ميان مردم را به وي عطا كرد. صنعت ساخت زره، از جمله علومي بود كه خداوند به وي موهبت كرد در حديث آمده كه خداوند به وي وحي نمود كه: «اي داود! تو نيكو بنده اي. جز اينكه از بيت المال معيشت مي كني.»
داود چون شنيد، بگريست. خداوند آهن را فرمود: «به دست بنده ام نرم شو».از آن پس، هر روز زرهي مي ساخت و آن را مي فروخت و از بيت المال بي نياز گشت.
علامه ي مجلسي دانشمند كم نظير شيعه در توضيح آياتي كه در رابطه با حيات بابركت داود است، رواياتي درباره ي فضايل و محاسن و كثرت عبادات و مناجات داود، بخصوص عشقي كه آن پيامبر بزرگ به نماز داشت، نقل مي كند:
آن حضرت در خانه ي خود محراب هاي متعددي قرار داده بود تا در جاي جاي منزلش اقامه ي نماز كند.
او اوقاتش را به چهار مرحله تقسيم كرده بود: روزي را براي حل مشكلات مردم، روزي را براي زن و فرزندش، روزي را براي دعا و مناجات در دل كوه ها و كنار دريا، و روزي را براي انس با محبوب در خلوت منزل و در كنار محراب عبادت.
امام صادق عليه السلام مي فرمايد: در حالي كه در محراب عبادتش مشغول نماز بود، خداوند مهربان با وي سخن مي گفت. (1)