نمرود با دخترش (رعضه) نشسته بودند و منظره آتش انداختن حضرت ابراهيم عليه السلام را نگاه مي كردند.
دختر نمرود بالاي بلندي ايستاد، ديد ابراهيم عليه السلام در ميان آتش است، اما در محوطه ي آتش، گلستاني تشكيل داده شده.
دختر نمرود گفت: اي ابراهيم! اين چه حالي است كه آتش تو را نمي سوزاند؟
حضرت ابراهيم عليه السلام فرمود:
«من كان علي لسانه بسم الله الرحمن الرحيم و في قلبه معرفة الله تعالي لا يحرقه النار؛
زباني كه به ذكر خداوند گويا باشد و قلبي كه معرفت خدا در او باشد آتش در او اثر ندارد.»
دختر نمرود گفت: من هم مايل هستم با تو همراه باشم.
ابراهيم عليه السلام فرمود: بگو «لا اله الا الله ابراهيم خليل الله.» و داخل آتش بشو!
دختر نمرود گفت و پا در آتش نهاد و خود را نزد ابراهيم عليه السلام رساند و در حضورش ايمان آورد و به سلامت به جانب پدرش برگشت.
نمرود با ديدن اين منظره تعجب كرد و در عين حال به خاطر ترس از مملكتش، دختر را از راه موعظه و نصيحت نزد خود خواند، ولي حرف نمرود در دختر اثر نكرد و دستور داد او را در ميان آفتاب سوزان به چهار ميخ بكشند.
حضرت حق و خداوند مهربان به جبرييل فرمود: بگير بنده ي مرا! جبرييل رعضه را از مهلكه رهانيد و نزد حضرت ابراهيم عليه السلام آورد.
رعضه در تمام مشقت ها با حضرت ابراهيم عليه السلام همراه بود تا آن كه حضرت او را به همسري يكي از فرزندانش در آورد.
خداي تعالي فرزنداني به آنها عنايت فرمود كه همه بر مسند نبوت و پيامبري قرار گرفتند (1)