مفسر بزرگ قرآن كريم، علامه ي طباطبايي گويد:
«عيال ما زن بسيار مؤمن و بزرگواري بود، به همراه ايشان براي تحصيل به نجف اشرف مشرف شديم و ايام عاشورا براي زيارت به كربلا مي رفتيم. پس از آن به تبريز مراجعت كرديم، روز عاشورايي ايشان در منزل نشسته و مشغول خواندن زيارت عاشورايي بود كه گفت: ناگهان دلم شكست و با خود گفتم: ده سال در كنار مرقد مطهر حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام در روز عاشورا بوديم و امروز از اين فيض محروم شده ايم.
يك مرتبه ديدم كه در حرم مطهر در زاويه حرم، بين بالا سر و روبه رو ايستاده ام و رو به قبله مطهر مشغول خواندن زيارت هستم. حرم مطهر و خصوصيات آن مثل گذشته بود؛ ولي چون روز عاشورا بود و مردم غالباً براي تماشاي دسته سينه زنان مي آمدند، فقط در پايين پاي مبارك، مقابل قبر ساير شهدا، چند نفري ايستاده بودند و بعضي از خدام براي آنها مشغول زيارت خواندن بودند.
چون به خود آمدم، ديدم در خانه ي خود نشسته و در همان محل مشغول خواندن بقيه ي زيارت هستم.» (1)