«احمد امين» نويسنده ي كتاب «التكامل في الاسلام» مي گويد:
«حدود پانزده سال پيش مقاله اي از استاد محمدعلي حوماني خواندم كه خلاصه اش اين بود: هنگام ظهر در يكي از خيابان هاي شهر لندن به پيرمردي برخوردم كه در خانه ي خود ايستاده بود و براي نماز ظهر اذان مي گفت. من آن جا ايستادم تا اذانش به پايان رسيد، سپس گفتم: «السلام عليكم»
پاسخ داد: «و عليكم السلام و رحمة الله و بركاته» تا به آيه ي شريفه ي «وَ إِذا حُيِّيتُم ...» (1)
عمل كرده باشد؛ سپس به من تعارف كرد و از من خواهش نمود كه داخل خانه اش شوم، من داخل شدم، ديدم او و همسرش به نماز ظهر مشغول شدند، پس از نماز بر سفره نشستند و با اصرار زياد مرا هم به خوردن غذا واداشتند، ملاحظه كردم كه با گفتن «بسم الله الرحمن الرحيم» مشغول خوردن شدند و پس از خوردن غذا گفتند: «الحمدلله رب العالمين.»
او يكي از استادان دانشگاه لندن بود كه بر اثر تحقيق و تتبع و كنجكاوي هاي فراوان، به آيين اسلام گرويده بود و امثال او در دنياي غرب، زياد به چشم مي خورد.» (2)