حسن بن صالح - از صوفيه و عرفاي مشهور عراقي - كنيزكي داشت، آن را بر عده اي فروخت. نيمه شب كنيزك برخاست و گفت: اي اهل سراي! نماز! نماز!
ايشان تعجب نمودند و گفتند: آيا صبح دميد و بامداد شد؟
كنيزك گفت: شما غير از نماز فريضه نمي خوانيد؟
گفتند: نه
كنيزك نزد حسن بازگشت و گفت: اي خواجه! مرا به خانداني فروختي كه ايشان نماز شب نمي خوانند، مرا از ايشان پس بگير.
حسن او را از ايشان پس گرفت. (1)