زني سياه پوست، پيوسته مقيم مسجد بود و به عبادت مشغول. روزي رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم او را در مسجد نيافت، از حالش سؤال كرد، گفتند: از دنيا رفته است.
حضرت فرمود: «چرا مرا مطلع نكرديد؟ گويا او را كم بها داده ايد!
سپس فرمود: «مرا به كنار قبرش ببريد.»
چون بر سر مزارش رسيد بر او درود فرستاد و تكبير گفت.
آن گاه فرمود: «اين قبرها مملو از ظلمت مي باشد و خداوند به واسطه سلام و درود ما بر آنها، نور بر قبرشان مي بارد و تاريكي را از بين مي برد، و اين زن اهل بهشت مي باشد.» (1)