در حالات و مكارم اخلاق امام هادي عليه السلام گفته شده است كه: وقتي شب فرا مي رسيد آن حضرت رو به قبله مي ايستاد و مشغول نماز مي گشت و ساعتي غافل از آن نمي شد در حالي كه بر بدن شريفش جبه اي از پشم بود و سجاده اش حصيري بيش نبود و پيوسته دو لب مباركش در حال تسبيح و ذكر خدا بود. (1)
و همچنين آمده است كه: متوكل ملعون چندين مرتبه مأموريني را براي تفتيش و بازرسي به منزل آن حضرت مي فرستاد. مأموران در هر دفعه اي كه وارد خانه مي شدند مي ديدند كه امام هادي عليه السلام روي سجاده ي حصيري اش مشغول نماز خواندن يا تلاوت قرآن است.
نيز روايت شده: چون حضرت امام علي النقي عليه السلام داخل خانه ي متوكل شد همان جا ايستاد و مشغول نماز گشت. يكي از مخالفين جلو آمد و در مقابل آن حضرت ايستاد و چنين گفت:
تا كي رياكاري مي كني؟ حضرت تا اين جسارت را شنيد با عجله نماز خود را به پايان برد و رو به آن مرد كرد و فرمود:
اگر اين حرفي كه گفتي و اين نسبتي را كه به من دادي دروغ گفته باشي خداوند ريشه ي تو را از بيخ بركند.
وقتي آن حضرت اين كلمه را فرمود در همان حال آن مرد روي زمين افتاد و جان داد. (2)