هشام بن احمر مي گويد، همراه امام كاظم عليه السلام در اطراف مدينه، سوار بر مركب سير مي كرديم، ناگاه امام كاظم عليه السلام از بالاي مركب زانو خم كرد و به سجده افتاد، و مدتي طول داد و سپس سر بلند كرد و سوار بر مركبش شد. عرض كردم: قربانت گردم، سجده ي طولاني، انجام دادي؟ فرمود: «إِنَّنِي ذَكَرْتُ نِعْمَةً أَنْعَمَ اللَّهُ بِهَا عَلَيَّ فَأَحْبَبْتُ أَنْ أَشْكُرَ رَبِّي.» من هنگام سير به ياد نعمتي افتادم كه خداوند به من عطا فرموده است دوست داشتم پروردگارم را به خاطر آن نعمت (با سجده) شكر كنم.» (1)