امام سجاد عليه السلام قبل از نماز شب دو ركعت نماز كوتاه به جاي مي آورد، در ركعت اول سوره ي اخلاص، و در ركعت دوم سوره ي كافرون را خوانده، بعد از ركعت اول دستهايش را با تكبير بالا برده و دعا مي خواند. (1)
استاد شهيد مرتضي مطهري (ره) نقل مي كند كه طاووس يماني مي گويد:
«حضرت علي بن الحسين عليه السلام را ديدم كه از وقت عشا تا سحر به دور خانه خدا طواف مي كرد و به عبادت مشغول بود.
چون خلوت شد و كسي را نديد به آسمان نگريست و گفت: «خدايا ستارگان در افق ناپديد شدند و چشمان مردم به خواب رفت حال آنكه درهاي تو بر روي درخواست كنندگان گشوده است». طاووس جمله هاي زيادي در اين زمينه از مناجات هاي خاضعانه و عابدانه آن حضرت نقل مي كند و مي گويد: امام چند بار در خلال مناجات خويش گريست. سپس به خاك افتاد و بر زمين سجده كرد. من نزديك رفتم و سرش را بر زانو نهاده و گريستم. اشك هاي من سرازير شد و قطرات آن بر چهره اش چكيد. برخاست و نشست و گفت: كيست كه مرا از ياد پروردگارم مشغول ساخت؟ عرض كردم: من طاووس هستم اي پسر پيامبر! اين زاري و بي تابي چيست؟ ما مي بايد چنين كنيم كه گنهكار و جفا پيشه ايم. پدر تو حسين بن علي عليه السلام و مادر تو فاطمه زهرا عليهاالسلام و جد تو رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم است؛ يعني شما چرا با اين نسب شريف و پيوند عالي در وحشت و هراس هستيد؟ به من نگريست و فرمود: اي طاووس! سخن نسب را كنار بگذار. خدا بهشت را براي كسي آفريده است كه مطيع و نيكوكار باشد، هر چند غلامي سياه چهره باشد و آتش را آفريده است براي كسي كه نافرماني كند و لو آقازاده اي از قريش باشد. مگر نشنيده اي سخن خداي تعالي را «فَإِذا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَ لا يَتَساءَلُونَ» وقتي كه در صور دميده شد، نسب ها منتفي است و از آن پرسش نمي كنند. به خدا قسم، فردا تو را سود نمي دهد مگر عمل صالح كه امروز پيش مي فرستي». (2)
هم چنين آن استاد بزرگوار در كتاب «سيري در سيره ائمه اطهار» درباره اين امام همام آورده است: «انسان وقتي علي بن الحسين عليه السلام را مي بيند، آن خوفي كه از خدا دارد، آن نمازهايي كه واقعا نيايش بود و واقعا به قول «الكسيس كارل» پرواز روح به سوي خدا بود. نمازي كه او مي خواند اين طور نبود كه پيكرش رو به كعبه بايستد و روحش جاي ديگري بازي كند. اصلا روحش كانه از اين كالبد مي رفت، آري، انسان وقتي علي بن الحسين عليه السلام را مي بيند با خود مي گويد: اين اسلام چيست؟ اين چه روحي است؟
وقتي انسان علي بن الحسين عليه السلام را مي بيند كانه پيغمبر را در محراب عبادتش در ثلث آخر شب يا در كوه حرا مي بيند. يك شب امام مشغول همان نيايش و دعايي بود كه خودش اهل آن دعا بود و يكي از بچه هاي امام، از جايي افتاد و استخوانش شكست كه احتياج به شكسته بندي پيدا شد. اهل خانه نيامدند متعرض عبادت امام بشوند. رفتند و شكسته بند آوردند و دست كودك را بستند، در حالي كه او از درد فرياد مي كشيد. بچه راحت شد و قضيه گذشت. هنگام صبح امام ديد دست فرزندش را بسته اند. فرمود: چرا چنين است؟ عرض كردند: جريان اين طور بود. كي؟ ديشب در فلان وقت كه شما مشغول عبادت بوديد. معلوم شد كه آنچنان امام در حال جذبه به سر مي برده است و آن چنان اين روح به سوي خدا پرواز كرده بود كه هيچ يك از آن صداها اصلا به گوش امام نرسيده بود.» (3)

حضرت سجاد عليه السلام، زينت عبادت كنندگان بود و هم ايشان زيبايي معنوي نماز و سجده را براي همگان ارائه داد.