هنگامي كه امام علي عليه السلام خواست با همراهان در شهر بابل (نزديك كوفه) از شط فرات بگذرد، بسياري از اصحاب، مشغول جمع آوري اثاثيه و چهارپايان بودند؛ حضرت آن وقت نماز عصر را با عده ي كمي خواند، هنوز همه همراهان از شط عبور نكرده بودند كه خورشيد غروب كرد و نماز عصر بسياري از آنان فوت شد و فضيلت جماعت هم عموماً از دستشان رفت.
پس به حضرت در اين باره گفتند كه: چه كار كنيم؟
حضرت، وقتي حرف هاي آنان را شنيد از خداوند خواست كه خورشيد را برگرداند تا آنها نماز عصرشان را بخوانند.
خداوند، دعاي حضرت را مستجاب كرد و خورشيد را به افق نماز عصر بازگرداند؛ وقتي نماز عصر را خواندند در جا خورشيد غروب كرد و صداي شديدي از آن برخاست كه جمعيت ترسيدند و تسبيح و تهليل و استغفار گفتند و بر اين نعمت، كه ميانشان ظاهر شد، خدا را شكر گفتند، و اين خبر در همه شهرها منتشر شد و زبانزد مردم گشت. (1)