در «الدر المنثور» است كه ابن جرير از مجاهد روايت كرده كه گفت: رسول خدا صلي الله عليه و اله هنگامي كه مسأله ي شب زنده داري را براي ما مي گفت، ديدگانش پر از اشك شد؛ به طوري كه اشك از ديدگانش فرو ريخت، و همي خواند: سوره مباركه سجده، آيه 16: «تَتَجافي جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ.» (1)
از ابي حازم از سهل بن سعد، روايت كرده اند، كه مي گفت: در جمعي كه نزد رسول خدا صلي الله عليه و اله نشسته بوديم، و ايشان اوصاف بهشت را برايمان مي گفت، صحبت بدين جا كشيد كه در بهشت نعمتهايي هست كه نه هيچ چشمي ديده و نه هيچ گوشي شنيده و نه به قلب كسي خطور كرده، آن گاه اين آيه را تا آخر آيه ي بعدي اش تلاوت كرد: «تَتَجافي جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ.»