الف - خواندن نماز به عربي يكي از نشانه هاي جهاني بودن دين اسلام است؛ زيرا جمعيتي كه در يك صف قرار مي گيرند و در جبهه واحدي فعاليت مي كنند، ناگزيرند زبان واحدي داشته باشند كه به وسيله آن تفاهم كنند؛ يعني، علاوه بر زبان مادري و محلي، يك «زبان عمومي و جهاني» هم داشته باشند. امروز عده اي از متفكران معتقدند: تا دنيا به صورت يك كشور درنيايد، مردم جهان روي سعادت نخواهند ديد. براي اين كه اين موضوع محقق شود، برنامه هايي ارائه كرده اند كه يكي از آنها به وجود آمدن يك زبان بين المللي و جهاني است. پس خواندن نماز به يك زبان رمز وحدت و نشانه يگانگي است.

ب - خواندن نماز به يك صورت معين، آن را از دستبرد تحريف و آميخته شدن به خرافات و مطالب بي اساس كه بر اثر مداخله افراد غير وارد هنگام ترجمه آن به زبان هاي ديگر رخ مي دهد مصون مي دارد و به اين وسيله روح اين عبادت اسلامي محفوظتر مي ماند. منتها بر هر مسلماني لازم است به قدر توانايي، با زبان ديني خود آشنا باشد و بداند با خداي خود چه مي گويد. اتفاقا ياد گرفتن ترجمه نماز كه در يك صفحه كتاب خلاصه مي شود به قدري ساده و آسان است كه ممكن است آن را در يك ساعت (براي تمام عمر) ياد بگيرد.



[ صفحه 164]



ج - مسأله توحيد و يگانگي در تمام اصول و فروع اسلام، يك زيربناي اساسي محسوب مي گردد و نماز به سوي قبله واحد و در اوقات معين و به يك زبان مشخص، نمونه اي از اين يكتاپرستي و يكرنگي است. اگر به هنگام مراسم حج در مكه باشيم و نماز جماعتي را كه صدها هزار مسلمان از نژادها و مليت هاي مختلف از سراسر جهان در آن شركت مي جويند و همه با هم مي گويند «الله اكبر» مشاهده كنيم؛ آن گاه به عظمت و عمق اين دستور آشنا مي شويم. حال اگر هر يك از آنان اين جمله روح پرور يا ساير اذكار نماز را با زبان محلي خود مي گفت، چه هرج و مرج زشتي در آن روي مي داد.

د - عربي بودن نماز خود وسيله ارتباط و آشنايي هر چه بيشتر با اين زبان و در نتيجه پيوند عميق تر نمازگزاران با متون اصلي دين (مانند قرآن مجيد) است. علاوه بر اين كه هيچ زباني به غير از عربي وجود ندارد كه بتواند به سادگي معارف بزرگ و ارزشمند قرآن را ارائه كند. به طوري كه با ترجمه هاي قرآن به بيش از صد زبان و با تلاش هاي هزاران مترجم تا كنون، حتي آيه «بسم الله الرحمن الرحيم» دقيقا به هيچ زباني ترجمه نشده و هيچ معادل دقيقي براي «الرحمن» و «الرحيم» يافت نشده است.

در هر حال شما علاوه بر اين واجب ديني و برنامه رسمي (نماز)، مي توانيد در هر حال و با هر زباني با خداوند مناجات و گفت و گو كنيد و عاشقانه و مشتاقانه، با محبوب خود راز و نياز نماييد.



[ صفحه 165]