سال ها قبله مسلمانان، بيت المقدس بود. كعبه در آن زمان به صورت بتخانه در آمده بود و مصلحت نبود كه اسلام آن را قبله ي عبادت قرار دهد؛ ولي پس از هجرت، شرايطي پيش آمد كه قبله مسلمانان از بيت المقدس، به مسجدالحرام تغيير يافت. يكي از علل آن زخم زبان هايي بود كه يهوديان به مسلمين مي زدند و مي گفتند: شما خودتان قبله نداريد و به سوي قبله ما نماز مي خوانيد! رسول



[ صفحه 46]



خدا (ص) از اين موضوع ناراحت بود و انتظار گشايشي را از سوي خدا مي كشيد، تا آن گاه كه آيات قرآن نازل شد و دستور آمد كه هر كجا هستيد، رو به مسجدالحرام بايستيد و نماز بخوانيد. آيات تغيير قبله، در طول تاريخ به مسلمانان اين درس را مي دهد كه مستقل و آزاد باشند و زير بار منت ديگران - حتي در مسائل عبادي - نروند و شرافتمندانه زندگي كنند.

اين فرمان تغيير قبله، به علاوه امتحاني براي مسلمانان بود تا معلوم شود، چه كساني مطيع و پيرو كامل دستورهاي خدا و پيامبرانند و چه كساني بهانه جويي و اعتراض مي كنند.

بنابراين مسلمانان بايد در عبادت، رو به كعبه كنند؛ حتي در كارهايي همچون خواب و خوراك خوب است به سمت قبله باشند. ذبح حيوانات نيز بايد رو به قبله باشد وگرنه گوشت آنها حرام مي شود. اين جهت گيري در همه ي امور به سوي كعبه، درس يكتاپرستي، ايمان و به ياد خدا بودن را به مسلمانان مي دهد، تا همواره توجه به خانه ي محبوب و معبود داشته باشند و از غفلت به درآيند. به علاوه اين سمت گيري به سوي قبله واحد، نظم و وحدتي شگفت انگيز و زيبا مي آفريند و همه مسلمانان در هر جاي دنيا، وقت نماز به سوي آن كانون خدايي رو مي كنند. اگر كسي از فراز آسمان ها به صفوف نمازگزاران كره ي زمين بنگرد، دايره هاي متعددي را مي بيند كه مركزيت همه آنها، «كعبه» است.



[ صفحه 47]



«توحيد» نقطه تمركز فكر، دل، جان و صفوف مسلمين است. از رهگذر توجه به قبله، علم هيئت، جغرافيا و جهت شناسي نيز در ميان مسلمانان رشد كرد. آري كعبه، يادگار مبارزات توحيدي حضرت ابراهيم و اسماعيل (ع) و حضرت محمد (ص) است. حضرت مهدي (عج) نيز در قيام جهاني خويش، به كعبه تكيه مي كند و به اصلاح جهان مي پردازد. اين كعبه است كه براي نماز و نيايش، قبله يك مسلمان قرار مي گيرد.