به نظر مي رسد ما وقتي با نماز انس مي گيريم كه نخواهيم فقط وقت نماز بنده خدا باشيم و در ساير اوقات برده هوا و هوس و دنيا، اگر در اوقات ديگر شبانه روز هم در ارتباط با خدا بوديم و در فضاي عبوديت خدا نفس كشيديم و گام برداشتيم، با نماز هم سنخ و مأنوس خواهيم بود؛ چرا كه در اوقات ديگر هم مشغول عبادت و ارتباط با



[ صفحه 38]



خدا به وسيله انجام دادن واجبات و ترك محرمات و پرهيز از غفلت ها هستيم و آنها هم خود نوعي نماز است. در اين صورت انس با نماز حاصل مي شود.