خداوند بي نياز و غني است و نيازي به عبادت و نماز ما ندارد اما خداوند رحيم و حكيم نماز را براي بهره مندي انسان ها قرار داده است؛ زيرا:

1- ما انسان ها فقير و محتاج هستيم و بايد با ارتباط با خداي بي نياز و مبدأ قدرت و كمال نياز خود را برطرف كنيم؛ چنانچه لامپ ها با ارتباط با منبع انرژي، نور مي گيرند و نورافشاني مي كنند.

2- غفلت و فراموشي ياد خدا، موجب انحراف ما در مسير زندگي دنيا و ارتكاب زشتي ها مي شود و «نماز» مانع اين غفلت و آن زشتي ها است. «ان الصلاة تنهي عن الفحشاء و المنكر».

به همين دليل حضرت علي (ع) فرموده اند: «ذكر الله رأس مال كل مؤمن و ربحه السلامة من الشيطان؛ ياد خدا سرمايه هر مؤمني است و سود آن سلامت از شيطان است.» [1] .

پس نماز يك وسيله دفاعي و يك مبارزه عملي با دشمن نفس و شيطاني است.

3- و بالاخره روح و روان آدمي كه فطرتي الهي دارد با نماز و ياد



[ صفحه 24]



خدا آرام، مي گيرد و در پرتو اين اطمينان و آرامش، زندگي با نشاط و سرور و آرامش خواهد داشت. «الا بذكر الله تطمئن القلوب». [2] .

آنگاه كسي كه نماز نخواند، در دنيا و آخرت خسارت «غفلت» و «بي توجهي» خود را خواهد ديد. در دنيا قلب پر اضطراب و ناآرام، و خداي ناكرده ارتكاب زشتي ها، و در آخرت جزاي اين اعمال و آن نسيان ياد خدا.