نماز براي به ياد خدا بودن و دوري از غفلت و پاكيزگي و طهارت جسم و روح انسانها قرار داده شده است و براي آن كه حالت «ذكر» و «ياد» دائمي باشد در اوقات مختلف شبانه روز لازم و واجب گرديده



[ صفحه 20]



است: هنگام طلوع، نماز «صبح»، وسط روز نماز «ظهر و عصر» و شب هنگام، نماز «مغرب و عشا» خوانده مي شود تا بندگان با اين نمازها در اوقات مختلف همانند كسي كه در شبانه روز چندين بار جسم خود را در چشمه زلال شست و شو مي دهد و دائما آن را نظيف و پاكيزه نگه مي دارد، روح و روان خود را با مبدأ اعلي ارتباط دهند و از او نور و نيرو بگيرند.

گفتني است كه تجربه نشان داده كه اگر مسائل تربيتي، تحت انضباط و شرايط معين قرار نگيرد، عده اي آنها را به دست فراموشي ميسپارند و اساس آن به كلي متزلزل مي گردد. اين گونه مسائل، حتما بايد در اوقات معين و تحت انضباط دقيق قرار گيرد تا هيچ كس عذر و بهانه اي براي ترك آن نداشته باشد؛ به خصوص اين كه انجام دادن اين عبادات در وقت معين - مخصوصا اگر به صورت دسته جمعي (جماعت) باشد - داراي شكوه و تأثير و عظمت خاصي خواهد بود كه قابل انكار نيست و در حقيقت يك كلاس بزرگ انسان سازي را اين وقت شناسي تشكيل مي دهد. [1] .



[ صفحه 21]