يكي از فلسفه هاي عبادت، اظهار خضوع و تسليم در مقابل امر پروردگار و ايجاد روح عبوديت و بندگي در انسان است؛ چنان كه امام سجاد (ع) مي فرمايد: «الهي كفي بي عزا ان اكون لك عبدا؛ خدايا! همين



[ صفحه 19]



افتخارم بس كه بنده تو هستم». [1] .

گاهي بعضي از دستورات، براي آزمودن و تلقين روح تسليم و بندگي است. فرمان خدا به حضرت ابراهيم (ع) براي قرباني كردن اسماعيل (ع)، نمونه اي از آن است. در دستورهاي عبادي و احكام الهي، گاهي هدف تسليم و پذيرش دستور و تمرين براي جلب رضايت خداوند و اطاعت محض از آفريدگار است و گاهي تمرين براي متابعت از سنت و روش پيامبر (ص) است. بلند خواندن و آهسته خواندن يك نوع تعبد و تسليم در مقابل دستورات پروردگار و اقتدا به سنت و روش پيامبر اكرم (ص) مي باشد.

وقتي از امام (ع) سؤال كردند: چرا نماز مغرب و عشا بلند خوانده مي شود؟ امام (ع) فرمود: چون در وقت مغرب و عشا هوا تاريك است؛ بنابراين قرائت را بلند ميخوانند كه اگر كسي از آن نزديكي عبور كرد، بداند نماز جماعت بر پا است و شركت كند؛ ولي در نماز ظهر و عصر چنين نيازي نيست.