نماز يك مجموعه ي چند منظوره است كه بدون انجام دادن آن، اهداف مشخص شده تأمين نمي گردد.

آري اگر هدف نماز تنها و تنها دلخوش كردن با ياد خدا بود؛ اين كار با راز و نياز و خلوت دل نيز حاصل مي شد؛ ولي علاوه بر هدف ياد



[ صفحه 186]



شده، كاركردهاي فراوان ديگري در نماز هست كه تنها در پرتو نماز مي توان آنها را محقق ساخت.

بعضي كاركردها و اهداف نماز عبارت است از:

1. طهارت و پاكيزگي (وضو، غسل، لباس پاك و مكان پاك)؛

2. توجه به حلال و حرام و كسب حلال (مكان مباح، آب مباح و لباس مباح)؛

3. توجه به زمان، وقت و فرصت ها (پنج وقت نماز)؛

4. توجه به معارف اصلي اعتقادي (اصول مطرح شده در سوره حمد و...)؛

5. توجه به الگوها و نمونه هاي عالي (انعمت عليهم، عباد الله الصالحين...)؛

6. اعلام و شعار (اذان و اقامه)؛

7. وحدت و همدلي (نماز جماعت، نمازهاي جمعه و عيد(؛

8. نشاط (ارتباط با آب در وضو و غسل)؛

9. نظم و انضباط (كه در تمامي اعمال نماز



[ صفحه 187]



از اذان تا وضو و ركعات ملحوظ است)؛

10. تحرك بدني (قيام، ركوع و سجده).

آنچه گفته شد، تنها بعضي از آثار نماز و كاركردهاي آن است؛ حال آيا مي توان گفت كه تنها در گوشه اي خزيدن و با دل به ياد خدا بودن از نماز كفايت مي كند؟