ترك نماز، قصور در مهم ترين دستور الهي و انجام ندادن بزرگ ترين وظيفه و برنامه ي زندگي است. ترك نماز، ناشكري، ناسپاسي و كفران نعمت هاي الهي و برداشتن عمود و ستون دين است؛ زيرا نماز پايه دين است.

ترك نماز و عبادت، باعث مي شود كه آفرينش و زندگي انسان، بيهوده و لغو جلوه كند؛ در حالي كه عبادت است كه انسان را به هدف آفرينش رهنمون مي شود. ترك نماز و نيايش، موجب ترك لذت بخش ترين حالات انسان است. جوامع، ملت ها، اقوام، نژادها- از اول تاريخ تا حال- با نيايش، عبادت و مناجات، پويا و زنده مانده اند (هر چند در روش و كردار و گفتار دچار انحراف هم شده اند).

در هيچ زماني، انسان بي نياز از عبادت و پرستش خداوند نبوده و نخواهد بود؛ اما اين عبادت بايد با برنامه و روش خاصي صورت گيرد؛ و گرنه هيچ بهره و نتيجه اي، نصيب



[ صفحه 126]



شخص نيايش گر نخواهد شد.

خداوند مي فرمايد:

«ان الصلاة كانت علي المؤمنين كتابا موقوتا [1] ؛ البته نماز بر مؤمنان به طور حتم فرض و واجب شده است».

ترك نماز و يا سبك شمردن آن، آثار و نتايج شوم فراواني دارد؛ حضرت رسول در اين باره مي فرمايد:

«هر كس نماز را سبك بشمارد، دچار پانزده بلا مي شود: شش بلا در دنيا، سه بلا در هنگام مرگ، سه بلا در قبر و سه بلا و عقوبت هنگامي كه از قبر بيرون مي آيد:

الف. آنچه در دنيا به آن دچار مي شود:

1. خداوند بركت را از عمر او برمي دارد.

2. خداوند بركت را از روزي اش برمي دارد.

3. چهره ي خوبان از او گرفته مي شود.

4. كار نيك وي ديگر پاداش نخواهد داشت.

5. دعايش به اجابت نمي رسد.

6. از دعاي خوبان بهره اي نخواهد برد.

ب. آنچه در هنگام مرگ به آن دچار مي شود:



[ صفحه 127]



1. با ذلت و خواري مي ميرد.

2. گرسنه از دنيا مي رود.

3. تشنه مي ميرد.

ج. آنچه در قبر گريبانش را مي گيرد:

1. خداوند ملكي را در قبر وي مي گمارد، تا او را شكنجه كند.

2. قبر بر وي تنگ خواهد گرفت.

3. درون قبر وي، تاريك خواهد بود.

د. آنچه در قيامت هنگام برخاستن از قبر به آن دچار مي شود:

1. خداوند فرشته اي بر او مي گمارد، تا وي را با صورت بر زمين بكشد؛ در حالي كه مردم نظاره مي كنند.

2. با وي محاسبه ي سختي خواهد داشت.

3. هرگز خداوند به وي نظر رحمت نمي افكند و تطهيرش نمي كند و عذاب دردناك و سختي در انتظار او است» [2] .

عبيد بن زرارة مي گويد: «از امام صادق (ع) پرسيدم: گناهان كبيره كدام اند؟

آن حضرت فرمود: گناهان كبيره در نوشتار



[ صفحه 128]



علي بن ابي طالب (ع)، هفت چيز است: كفر به خداوند، كشتن انسان، عاق پدر و مادر شدن، ربا گرفتن، خوردن مال يتيم به ناحق، فرار از جهاد و تعرب بعد از هجرت. عبيد مي گويد: از امام پرسيدم: يك درهم از مال يتيم خوردن، بزرگ تر است يا ترك نماز؟

حضرت فرمود: ترك نماز. عرض كردم: شما ترك نماز را از گناهان كبيره به حساب نياورديد.

حضرت فرمود: اولين گناه كبيره چه بود؟

عرض كردم: كفر به خداوند. فرمود: شكي نيست كه تارك نماز كافر است» [3] (مقصود از اين كفر، كفر عملي است؛ البته اگر ترك نماز به جهت انكار خدا و رسول باشد، كفر نظري نيز هست.)