مؤمن هم در اين دنيا و هم در آن دنيا، خوشبخت است؛ ولي خوشبختي به اين نيست كه فرد الزاما زندگي مرفهي داشته باشد! آيا همه كساني كه زندگي مرفهي دارند، خوشبخت هم هستند؟ خيلي از كساني كه زندگي مرفهي دارند، در آرزوي يك لحظه خوشي و آرامش هستند. در مسائل مادي، هميشه بايد خود را با كساني مقايسه كرد كه ضعيف تراند؛ و گرنه چنانچه صاحب ثروت هنگفتي نيز بشود، به آرامش نخواهد رسيد؛ چون طبيعت انسان به گونه اي است كه با زياد داشتن قانع نمي شود؛ بلكه حريص تر مي شود! آنچه كه انسان را قانع مي كند و باعث آرامش خاطر او مي شود، قناعت است.

درباره نماز بهتر است يك لحظه بينديشيم كه براي چه بايد نماز بخوانيم؟ آيا خداوند به نماز ما نياز دارد (او كه غني مطلق است؟) آيا



[ صفحه 44]



براي ترس از عذاب و جهنم نماز بخوانيم؟ يا براي طمع به بهشت؟ و يا اينكه در اين دنيا به مال و ثروت بيشتري دست يابيم و خداوند عوض نماز، مال و ثروتي به ما بدهد؟ يا اين كه خداوند لايق اين ستايش است؟ خداوندي كه خالق ما است، به ما توانايي بخشيده و عقل عنايت كرده است. آيا خداوند كه همه چيز را براي انسان خلق كرده و در اختيار او قرار داده، لايق ستايش نيست؟ خداوندي كه پيامبران را فرستاد تا راه سعادت را به انسان ها بياموزد، قابل ستايش نيست؟! اگر ملاك به جا آوردن نماز، فقر و غناي مادي بود، تمام پيامبران و امامان بايستي از ثروتمندترين افراد مي بودند؛ در حالي كه اگر به قرآن و تاريخ مراجعه كنيم، خلاف اين به دست مي آيد. حضرت ايوب، چه درد و رنج هايي كشيد؛ ولي دست از عبادت خداوند برنداشت. پيامبر اكرم (صلي الله عليه وآله وسلم) چه رنج هايي برد و چه گرسنگي هايي كشيد؛ اما هيچ گاه از عبادت دوري نجست و.... اگر قرار باشد كسي مشكلي نداشته باشد تا نماز



[ صفحه 45]



بخواند، بايد بيشتر مردم بلكه همه نماز نخوانند؛ چون هيچ انسان بدون مشكل و گرفتاري پيدا نمي شود؟! اگر يكي مشكل وسايل خانه را دارد؛ ديگري مشكل خود خانه را دارد! و اگر خانه و وسايل زندگي دارد، با مشكل ديگري دست به گريبان است و... پس نماز را بايد براي شكر خدا و شاكر بودن در برابر احسان او و نعمت وجود سلامتي، عقل و... خواند.