بعضي از حكمت هاي مسح سر و پاها عبارت است از:

1. اين دو عضو، حتي به اندازه يك مسح و دست كشيدن، مورد توجه قرار گرفته و پاكيزه شوند.

2. نمازگزار بداند كه بايد سر خود را- كه محل افكار و عقايد و انديشه ها است- براي نماز پاكيزه كند و پاي خود را هم كه وسيله حركت به سوي اهداف الهي است، تطهير نمايد و از حركت در مسير غلط باز دارد. اين بدان معنا است كه نمازگزار براي رسيدن به خدا، بايد از سر تا به قدم پاك و درست و منزه شود: «ان الصلاة تنهي عن الفحشاء و المنكر» [1] و به قول شاعر: «پاك شو اول و آن گه به خرابات خرام».



[ صفحه 27]