قنوت از ماده «قنت»، به معناي اطاعت و نيز به معناي دعا است. قنوت نماز را از آن جهت كه براي دعا است، «قنوت» ناميده اند.



[ صفحه 22]



در دعا بالا بردن دست ها در پيش روي و يا بالاي سر قرار دادن آن، بيانگر اظهار نياز و حاجت مندي به درگاه خدا است.

از نظر فيزيولوژيكي هم دست ها و انگشتان، امواج نيرومندي دارند كه در بسياري موارد، استفاده مي شوند؛ از جمله در هيپنوتيزم و يا به هنگام درد، تفكر عميق و... دست ها به كمك مي آيند و موجب تخفيف درد و آرامش مي گردند.

دست هايي كه به آسمان بلند مي شود، امواجي را ارسال و امواجي را دريافت مي كنند. دست از حساس ترين اعضاي بدن است كه در همه امور نقش ايفا مي كند؛ حتي در فكر كردن دست ها به كار گرفته مي شوند.

در دعا و درخواست از خداوند نيز دست نقش مؤثري دارد. از اين رو در روايات آمده است:

ابوبصير از امام صادق (ع) درباره دعا و دست برافراشتن به هنگام دعا پرسش كرد؛ حضرت فرمود: «دست برداشتن به هنگام دعا بر چهارگونه است:



[ صفحه 23]



1. در پناه بردن به خداوند كف دست ها را به جانب قبله مي گيري؛

2. در دعاي براي رزق، كف دست ها را به طرف آسمان مي گيري؛

3. در «تبتل» با انگشت سبابه (شهادت) اشاره مي كني؛

4. در «ابتهال»، دست ها را بالاتر از سر مي بري و به هنگام تضرع انگشت سبابه را حركت مي دهي و اين دعاي پنهان است.» [1] .