صداي نرم فاطمه (سلام الله عليها) به گوش مي رسيد. امام حسن (عليه السلام) ملافه ي نازكي را كه روي سرش انداخته بود، كنار زد. در تاريكي ملايم اتاق، قامت نحيف مادر را ديد.

فاطمه در گوشه اي از اتاق «نماز شب» مي خواند. در آن لحظه، صداي جير جيركها هم به گوش مي رسيد. امام حسن (ع) به آرامي جا به جا شد. مهتاب روي صورت مادر افتاده بود. او قنوت گرفته بود و دعا مي خواند. ديوارهاي اتاق زمزمه دلنشين او را مي شنيدند. خانه حال و هواي ديگري داشت. امام حسن (ع) صداي مادر را مي شنيد كه براي همه دعا



[ صفحه 54]



مي كرد. يكي يكي، نام مسلمانها را مي برد و براي آنها دعاي خير مي كرد؛ جز خودش.

بحظه ها گذشت. صداي اذان صبح، سكوت شب را شكست. امام علي (عليه السلام) با همان صداي گرم هميشگي. اذان مي گفت. مادر به كنار بستر فرزندانش آمد و با مهرباني گفت: «حسن جان! حسين جان! برخيزيد، وقت نماز صبح است.»

امام حسن (ع) سرش را از زير ملافه در آورد و با لبخندي دلنشين سلام كرد و گفت: «مادرجان! من داشتم به دعاي قنوت شما گوش مي دادم، چرا شما حتي يك كلمه هم براي خودتان دعا نكرديد؟»

مادر موهاي سر فرزندش را نوازش كرد و گفت: «پسر خوبم! اول همسايه، بعد خانه خودت!»

-

قنوت در همه نمازها مستحب است. به فتواي برخي مراجع، نمازگزار مي تواند به هر زبان كه دلش مي خواهد، با خدا راز و نياز كند، او دستهايش را تا برابر صورتش بالا مي برد، كف دستها را رو به آسمان مي گيرد، دستهايش را كنار هم قرار مي دهد و بجز انگشت شصت، بقيه انگشتهايش را به هم مي چسباند.

او هنگام خواندن دعا به كف دستش نگاه مي كند و دعا مي خواند.

امام صادق (عليه السلام) فرمود: «هر دعايي كه بر زبان جاري شد، خوب است.»

طول دادن قنوت، مستحب است. ابوذر غفاري، يكي از ياران پيامبر، از ايشان پرسيد: «اي رسول خدا! كدام نماز بهتر است؟»

پيامبر(صلي الله عليه وآله وسلم) انديشيد و گفت: «نمازي كه قنوتش طولاني تر باشد.»

-

چند دعا از پيامبراكرم (صلي الله عليه و آله) بياموزيم:

- خدايا! مرا شاكر و صابر گردان. خداوندا! در همه كارها، مرا عاقبت به خير بگردان.



[ صفحه 55]



- پروردگارا! مرا به علم توانگر ساز؛ به حلم زينت بخش و به تقوا، عزيز كن و به عافيت، زيبايي ده.

معبودا! من از تو هدايت، تقوا، عفت، و بي نيازي مي خواهم.

خدايا! چنان كه خلقت مرا نيك ساختي، سيرتم را نيز نيك كن.

بار پروردگارا! يك لحظه مرا به خود وامگذار و چيزهاي خوبي كه به من بخشيده اي، از من مگير.