نمازگزار بايد رو به قبله بايستد. قبله ي مسلمان ها، خانه ي كعبه در شهر مكه است. در ابتدا، سيزده سال پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم) در مكه به سوي «بيت المقدس» نماز مي خواند. پس از مهاجرت به مدينه، يهودي ها شروع به اذيت مسلمان ها كردند. آنها با نيشخند مي گفتند: «اگر دين محمد مستقل است، پس چرا قبله ي مستقلي ندارد و رو به قبله ي ما (بيت المقدس) نماز مي خواند؟»

اين حرفها، به قلب پاك پيامبر(صلي الله عليه وآله وسلم) فشار مي آورد. او نيمه هاي شب از خانه بيرون مي آمد و به آسمان تيره ي شب چشم مي دوخت. او منتظر وحي الهي بود. ناگهان آيه اي از سوي خداي مهربان نازل شد: «نگاههاي معنادار تو را به آسمان مي بينم. تو را به سوي قبله اي كه رضايت تو را جلب كند، مي گردانيم.» [1] .

در ماه ششم سال اول هجري، پيامبر(صلي الله عليه وآله وسلم) به، دعوت «ام بشر» به ميان قبيله ي «بني سالم» در شمال غربي مدينه رفت. هنگامي كه دو ركعت از نماز ظهر را به طرف قبله ي اول (بيت المقدس) خوانده بود، فرمان خدا براي براي برگرداندن قبله به سوي «كعبه» نازل شد. پيامبر(صلي الله عليه وآله وسلم) بقيه ي نماز را به طرف كعبه خواند و از آن پس، كعبه قبله ي دائمي مسلمان ها شد.